Wspomnienia nauczycieli
Baza lokalowa szkół w pierwszych latach powojennych na terenie Gminy Dubiecko nie przedstawiała się najlepiej. Wiele budynków było zniszczonych, zdewastowanych. Jednak nie zniechęciło to nauczycieli do kontynuacji nauczania w takiej formie, w jakiej odbywało się ono przed wojną. Taką kontynuację podjęła również Szkoła w Przedmieściu Dubieckim.
Nauka przed wojną odbywała się w parterowym domku należącym do Gminy. Po wojnie również tam zorganizowano szkołę. Znajdowała się w nim jedna sala lekcyjna. W tym budynku było też pomieszczenie zamieszkiwane przez kierownika szkoły Wiktora Miśniakiewicza i jego małżonkę. Oprócz tej sali, szkoła wynajmowała jeszcze trzy inne pomieszczenia przeznaczone na sale lekcyjne: w domu po rodzinie żydowskiej, w domku po rodzinie ukraińskiej i przy mleczarni. Początkowo było tylko cztery klasy, później utworzono również klasę piątą. Młodzież, która chciała kontynuować naukę, uczęszczała do siedmioklasowej Powszechnej Szkoły Podstawowej w Drohobyczce. (…)
W latach pięćdziesiątych rozpoczęto budowę szkoły. Dzięki ofiarnej pracy mieszkańców wsi rok szkolny 1957/1958 rozpoczął się w nowej szkole, która była już budynkiem dwupiętrowym. Parter i pierwsze piętro zostały zagospodarowane na sale lekcyjne. Szkoła posiadała sześć sal lekcyjnych, pokój nauczycielski, pokój dyrektora, kuchnię i bibliotekę szkolną. Na drugim piętrze powstały dwa mieszkania dla nauczycieli. Utworzono siedmioklasową szkołę podstawową.
Sytuacja wyposażeniowa Szkoły w Przedmieściu Dubieckim w okresie powojennym również nie była dobra. Uzupełniano w szkole meble, kupowano kałamarze na atrament. Gromadzono pomoce dydaktyczne. Duża ich część była wykonywana przez nauczycieli. W protokole z posiedzenia Rady Pedagogicznej z dnia 20 kwietnia 1960 roku czytamy: ,,(...) Zaopatrzono szkołę w pomoce naukowe, do historii, języka polskiego: plansze, wykresy, tablice w liczbie dwudziestu sztuk. Do fizyki, chemii i geografii wykresy, schematy, modele, mapy w liczbie czterdziestu sztuk. Do biologii sześćdziesiąt sztuk pomocy naukowych.”
W 1962 roku wprowadzono w szkole klaso-pracownie oraz w dalszym ciągu pozyskiwano pomoce dydaktyczne. Zwracano uwagę na czasopisma pedagogiczne, które kompletowano, dawano do oprawy i włączano do biblioteki szkolnej, jako cenną pomoc dydaktyczną. Jak czytamy w protokole Rady Pedagogicznej z dnia 30 czerwca 1965 roku: "Szkoła dysponowała dostateczną ilością sprzętu, pewne braki w bibliotece szkolnej. Zwiększa się ilość pomocy naukowych. W tym roku szkoła zakupiła pomoce naukowe za kwotę siedmiu tysięcy złotych oraz za tysiąc złotych narzędzia do pracowni zajęć praktyczno – technicznych”. W 1966 roku Szkoła dostała magnetofon jako pomoc dydaktyczną wykorzystywaną w procesie kształcenia.
Rok szkolny 1957/58 przedszkole – grupa młodsza i starsza.
Nauczyciele (od lewej): Jan Sura, pani Miśniakiewicz, Maria Sura, Czesława Kapralska, Wiktor Miśniakiewicz - kierownik Szkoły, przedszkolanki – pani Krysia i pani Bernadetta Tkacz.
Jan Sowa urodził się w 1940 roku, dyrektor Szkoły Podstawowej w Przedmieściu Dubieckim w latach 1972 - 1999.
W swoich wspomnieniach tak opisuje szkołę: ,,Wiele jest takich miejsc, z którymi łączą się nasze wspomnienia i do których chętnie wracamy pamięcią. Dla mnie takim miejscem jest Przedmieście Dubieckie i Szkoła Podstawowa, w której uczyłem i byłem dyrektorem przez 28 lat".
Za kadencji pana Sowy w polskiej oświacie zaszło wiele zmian. Nauczyciele sukcesywnie się dokształcali i podnosili swoje kwalifikacje zawodowe. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych posiadali głównie dyplomy ukończenia Liceum Pedagogicznego w Przemyślu. Kolejne roczniki młodych pedagogów mogły już poszczycić się indeksem Studium Nauczycielskiego. Osoby szczególnie wyróżniające się, po ocenie dokonanej przez Inspektora Oświaty i Wychowania, mogły kontynuować naukę w Wyższej Szkole Zawodowej i w ten sposób kończyć studia wyższe. W latach siedemdziesiątych w okresie wakacji pedagodzy obowiązkowo dokształcali się na kursach metodycznych organizowanych przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie. Dzięki temu kadra nauczycielska wpływała znacząco na podniesienie jakości swej pracy. Dzięki dotacjom z Centrali Zaopatrzeń Szkół, Szkoła była wyposażana w niezbędne pomoce dydaktyczne i sprzęt.
W szkole kładziony był nacisk na działalność kulturalną. Bardzo aktywnie działał chór, ludowy zespół taneczny oraz koło teatralno- recytatorskie. Uczniowie często uczestniczyli w Przeglądach Dorobku Kulturalnego Szkół na szczeblu gminy i ówczesnego województwa przemyskiego. Jak mówi dyrektor Sowa: ,,Nasze programy artystyczne propagowały folklor ludowy Dubiecka i okolic, uświetniały uroczystości państwowe i środowiskowe. Często też dzieci i młodzież prezentowała swoje umiejętności i talenty przed swoimi rodzicami i mieszkańcami naszej wsi. Dzięki temu dorośli angażowali się w życie naszej Szkoły. Do tradycji przeszły wspólne wigilie, choinki noworoczne czy kuligi." Wspólne działania dyrektora Szkoły, nauczycieli i rodziców przyczyniały się do podniesienia poziomu wykształcenia młodych mieszkańców naszej wsi. Wszyscy absolwenci szkoły podstawowej kontynuowali naukę w szkołach ponadpodstawowych. Najczęściej wybierali oni powstałe w 1949/1950 Liceum Ogólnokształcące w Dubiecku. Swoje kroki kierowali również do Zespołu Szkół Rolniczych w Nienadowej. Oprócz wiedzy i umiejętności objętych programem nauczania, młodzież mogła w tych placówkach rozwijać swoje zdolności w różnych kołach przedmiotowych i artystycznych. W placówce wykształciło się wiele pokoleń mądrych i uczciwych ludzi. Jak mówi pan Sowa: "Dzisiaj, kiedy zajrzę w progi "swojej" ukochanej Szkoły, z radością patrzę na zmiany, jakie w niej zaszły. Szczególnie wzruszający jest widok młodych nauczycieli, którzy nie tak dawno sami zasiadali w szkolnych ławkach i słuchali moich wykładów na temat piękna ojczystego krajobrazu”.
Janina Caban urodziła się 20 lipca 1936 roku w Przedmieściu Dubieckim. W wieku sześciu lat zaczęła uczęszczać do pierwszej klasy Szkoły w Przedmieściu Dubieckim. W szkole tej uczyła się do ukończenia klasy VII. W budynku szkoły, do którego uczęszczała była: ,,(...) Jedna duża sala z podłogą oliwioną na czarno. Nauczyciel siedział na małym podwyższeniu, gdzie stał stół i krzesło. My siedzieliśmy w długich ławkach po trzech, czterech uczniów. Na środku ściany wisiała tablica, a obok mapa Polski. Brakowało podręczników. Na całą klasę był jeden lub dwa. W klasach starszych przechodziliśmy na różne lekcje z jednego budynku do drugiego."
Po ukończeniu szkoły pani Caban złożyła egzamin do Liceum Pedagogicznego w Przemyślu. W 1953 roku zdała egzamin dojrzałości. Pierwszą placówką, w której rozpoczęła pracę była Szkoła Podstawowa w Jasienicy. Po dwóch latach pracy, przeniosła się na własną prośbę do Szkoły Podstawowej w Załazku. Budynek szkolny, był: ,,(...) małą wiejską chatką pod strzechą. Była w nim jedna izba, przez środek chaty sień, w której odgrodziliśmy wejście do klasy. Odgrodzona część służyła za mieszkanie." W szkole, w której uczyła pani Caban, było dwudziestu dwóch uczniów w czterech klasach łączonych.
Następną placówką była Szkoła Podstawowa w Wybrzeżu. Szkoła była pięcioklasowa. Pani Caban została jej kierownikiem. Do pomocy miała jednego nauczyciela. Po roku zlikwidowano klasę piątą. (...) Zostałam sama, pracowałam trzydzieści sześć godzin tygodniowo w czterech klasach łączonych. Współpracowałam z Kółkiem Rolniczym, organizowałam przedstawienia, na które zapraszałam mieszkańców wsi".
W latach 1961 - 1964 odbyła studia w Studium Nauczycielskimw w Przemyślu, kierunek - pedagogika, specjalność nauczanie początkowe i prace ręczne. We wrześniu 1975 roku pani Caban na własną prośbę dostała pracę w Szkole Podstawowej w Przedmieściu Dubieckim. Tam uczyła w klasach I - IV. Tak opisuje szkołę w swoich wspomnieniach: ,,(...)To była moja pierwsza placówka ośmioklasowa. Pracowało w niej jedenastu nauczycieli. Szkoła była budynkiem murowanym, podłogi parkietowe, posiadała zastępczą salę gimnastyczną i dużą ilość pomocy dydaktycznych, które mogłam wykorzystywać na lekcjach. Dzieci chętnie uczyły się wierszy, piosenek, inscenizacji. Mogłam uzyskać wiele wskazówek od dyrektora Szkoły, jak również od współpracujących koleżanek."
Pani Caban pracowała w szkole do 1990 roku, kiedy przeszła na emeryturę. Za solidnie wykonaną prace była wiele razy nagradzana. Były to nagrody dyrektora, inspektora, Ministra Oświaty. Otrzymała również Złoty Krzyż Zasługi i Kawalerski Krzyż Zasługi.
Zaczerpnięto z pracy magisterskiej Joanny Zając ,,Szkolnictwo podstawowe w Gminie Dubiecko w latach 1945-1998 (absolwentki Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie)